Rok 1901. Józef Piłsudski ucieka ze szpitala psychiatrycznego, by wkrótce zacząć na nowo walkę o niepodległość Polski. Na tle podziemia jest zdecydowany i nieugięty – budzi respekt nawet z perspektywy widza siedzącego w sali kinowej z pudłem popcornu. To człowiek zdeterminowany, by odzyskać wolność ojczyzny, jednak to nadal człowiek z ludzkimi słabościami. Jest wybuchowy, popełnia błędy, ulega namiętnościom. Nie cofnie się przed niczym, kiedy w grę wchodzą losy narodu, a wraz ze swoimi współpracownikami jest w stanie dokonać zbawienia dla Polaków. Dotychczas byłam przekonana, że stworzenie filmu historycznego nie jest niczym trudnym. W końcu wszystkie wydarzenia już kiedyś były, a zadaniem reżysera jest tylko pokierowanie planem filmowym tak, żeby wszystko się zgadzało i ładnie ze sobą współgrało. I może inne…